lokatief

Mofers

Zelfstenjig naamwaord

Lemma

lokatief m /lò:ka̽tif/ (ouch: /lò:ka̽'tif/)

1. (spraoklieër) de zevendje naamval dae 'n plaats aanguuef (of 'n verwaeging inne richting van 'n plaats)

Raod

Lèt op! Bakkes sjrief locatief.

De klemtoean ligk op dit waord meistens oppe ieëste silbe, meh versjuuf bie de verbaoge vörm ummer nao de twieëdje silbe.

d'n Diminutief van dit waord wuuertj praktisch neet gebroek.

Aafbraeking

• lo-ka-tief

Grammaer

In 't Mofers kump de lokatief veur bie de persuuenlike veurnaamwäörd in kómbenaasje mit 't veurzitsel te, wie in te mienentj, te dienentj, te zienentj, te ozentj, te eurentj en te häörentj.

Wiejer guuef 't nag e deil biewäörd die ouch de functie vanne lokatief aannumme, wie heives, daoroppes, hiejeroppes, óngeroppes, stroumoppes en woroppes.

Verbuging

		inkelvaad		mieëvaad
		radikaal	liaison	radikaal	liaison
nom.	sjrif	lokatief		lokatieve	lokatieven
	IPA	/lò:ka̽tif/	/lò:ka̽tiv/	/lò:ka̽'tive/	/lò:ka̽'tiven/
dim.	sjrif	lokatiefke	lokatiefken	lokatiefkes
	IPA	/lò:ka̽'tifkʲe/	/lò:ka̽'tifkʲen/	/lò:ka̽'tifkʲes/	/lò:ka̽'tifkʲez/
dat.	sjrif	lokatief		lokatieve	lokatieven
	IPA	/lò:ka̽tif/	/lò:ka̽tiv/	/lò:ka̽'tive/	/lò:ka̽'tiven/

In anger spraoke

• Frans: locatif m
• Ieslandjs: staðarfall ó
• Ingels: locative^(en:)
• Nederlandjs: locatief g
• Pools: miejscownik^(pl:) m
• Pruus: Lokativ m
• Spaans: locativo m
• Zweeds: lokativ g