illatief

Mofers

Zelfstenjig naamwaord

Lemma

illatief m /ɪ́la̽tif/ (ouch: /ɪ́la̽'tif/)

1. (spraoklieër) 'ne naamval dae aanguuef 'n bewaeging nao binnen aanguuef ('t hoes in)

Raod

De klemtoean ligk op dit waord meistens oppe ieëste silbe, meh versjuuf bie de verbaoge vörm ummer nao de twieëdje silbe.

d'n Diminutief van dit waord wuuertj praktisch neet gebroek.

Aafbraeking

• il-la-tief

Verbuging

		inkelvaad		mieëvaad
		radikaal	liaison	radikaal	liaison
nom.	sjrif	illatief		illatieve	illatieven
	IPA	/ɪ́la̽tif/	/ɪ́la̽tiv/	/ɪ́la̽'tive/	/ɪ́la̽'tiven/
dim.	sjrif	illatiefke	illatiefken	illatiefkes
	IPA	/ɪ́la̽'tifkʲe/	/ɪ́la̽'tifkʲen/	/ɪ́la̽'tifkʲes/	/ɪ́la̽'tifkʲez/
dat.	sjrif	illatief		illatieve	illatieven
	IPA	/ɪ́la̽tif/	/ɪ́la̽tiv/	/ɪ́la̽'tive/	/ɪ́la̽'tiven/

In anger spraoke

• Frans: illatif v
• Ieslandjs: íferðarfall^(is:) ó
• Ingels: illative
• Nederlandjs: illatief g
• Pruus: Illativ m
• Spaans: illativo m
• Zweeds: illativ g of ó