ablatief

Mofers

Zelfstenjig naamwaord

Lemma

ablatief m /abla̽tif/ (ouch: /abla̽'tif/)

1. (spraoklieër) de zèsdje naamval die ónger anger 'n bewaeging örges vanaaf aanguuef

Raod

De klemtoean ligk op dit waord meistens oppe ieëste silbe, meh versjuuf bieje verbaoge vörm ummer nao de twieëdje silbe.

d'n Diminutief van dit waord wuuertj praktisch neet gebroek.

Aafbraeking

• ab-la-tief

Verbuging

		inkelvaad		mieëvaad
		radikaal	liaison	radikaal	liaison
nom.	sjrif	ablatief		ablatieve	ablatieven
	IPA	/abla̽tif/	/abla̽tiv/	/abla̽'tive/	/abla̽'tiven/
dim.	sjrif	ablatiefke	ablatiefken	ablatiefkes
	IPA	/abla̽'tifkʲe/	/abla̽'tifkʲen/	/abla̽'tifkʲes/	/abla̽'tifkʲez/
dat.	sjrif	ablatief		ablatieve	ablatieven
	IPA	/abla̽tif/	/abla̽tiv/	/abla̽'tive/	/abla̽'tiven/

In anger spraoke

• Frans: ablatif v
• Ingels: ablative^(en:)
• Japans: 奪格^(ja:)
• Nederlandjs: ablatief g
• Pruus: Ablativ m
• Spaans: ablativo m
• Zweeds: ablativ g of ó